Een bezoek aan Californië is altijd weer een bijzondere ervaring, nu vooral vanwege de naderende presidentsverkiezingen. Volgens klanten met een voorkeur voor de Republikeinen die ik tijdens mijn laatste bezoek sprak, worden tijdens de campagne de uitlatingen van Trump door de Democraten dik aangezet in de media. Ze wijzen er ook fijntjes op dat rivaal Clinton wel erg makkelijk wegkomt met haar emailgate.

Het Trump-kamp waarschuwt verder dat de belastingen in Californië richting de 70% gaan als Clinton president wordt. Terwijl grote bedrijven als Facebook, Google en Apple, die zeggen achter de Democraten te staan, ondertussen via financiële constructies maar een schijntje aan belasting betalen.

De Democraten brengen daar tegenin dat deze bedrijven wel belasting willen betalen, maar dat de aandeelhouders dat niet goedvinden omdat dit ten koste gaat van hun belangen. Bedrijven zouden daarvoor zelfs bij wet aangeklaagd kunnen worden! Dus dan maar voor de winstmaximalisatie blijven gaan en geen belasting betalen voor het ‘algemeen nut’, zoals de infrastructuur. Met alle bizarre gevolgen van dien.

De wegen zijn zo slecht onderhouden dat de zelfrijdende auto’s van Tesla daar zeker niet kunnen rijden. De lokale drinkwaterbedrijven zijn niet in staat schoon drinkwater te leveren. Men stopt liever chloor en fluoride in het drinkwater, dan dat er structureel iets wordt gedaan aan de drinkwatervoorziening zelf. Met als gevolg dat iedereen enorme hoeveelheden drinkwater in plastic flesjes koopt in de supermarkt (waar ook nog alle boodschappen netjes voor je worden ingepakt in heel veel plastic zakjes). En ondertussen wordt het leven in de oceaan voor de kust van Californië bedreigd door plastic soep.

Ik zal me blijven verbazen over de systemen die we met elkaar in stand houden. Systemen die enorme schade aanrichten aan de planeet, die we ook maar van onze kinderen te leen hebben. Zoals ik me ook verbaasd heb over een aantal reacties op mijn column over de keuze van Shell (FD 10 juni). Het is maar een van de vele voorbeelden van bedrijven die nog steeds kiezen voor winstmaximalisatie en dividenduitkering in plaats van te investeren in continuïteit, in innovatie, in duurzame oplossingen, in het behoud van onze planeet. Zowel voor werkgevers, werknemers én aandeelhouders moet het toch veel meer voldoening geven om een bijdrage te leveren aan een bedrijf met een missie die ertoe doet?

De komende decennia zal de strijd tussen oud en nieuw, tussen fossiel en duurzaam, tussen geld en geluk gestreden worden maar de winnaar staat bij voorbaat vast. Nieuwe generaties worden de aanjagers van een duurzame, deelbare en herbruikbare economie. Van een nieuwe welvaart, gebaseerd op welzijn in plaats van bezit. Persoonlijk ben ik best jaloers op de jonge mensen die daar nog volop deel van mogen gaan uitmaken.

Ik ben bang dat de keuze voor Trump of voor Clinton het verschil voor de toekomst van onze planeet niet gaat maken. Maar het goede nieuws is dat we uiteindelijk wel allemaal zelf keuzes kunnen maken die van invloed zijn op onze eigen toekomst: we kiezen immers zélf wat we in ons winkelwagentje leggen, we kiezen zélf de onderneming waar we voor willen werken of waar we in willen investeren en we kiezen zélf de leiders die in staat zijn bestaande systemen te doorbreken. Maar wat dat laatste betreft is de keuze helaas nog wel erg beperkt.

 

Meiny Prins