December 2008 belde Manita Koop, of ik me wilde laten nomineren voor de titel Zakenvrouw van het Jaar 2009. Ik ben helemaal niet van de vrouwendingen, maar deze vraag kwam op het goeie moment: voor mij, voor Priva. Het zou mij het podium verschaffen om de beweging die we in gang gezet hadden, door te vertalen naar buiten! Wat een kans!

Ik had van een paar mensen de onvoorwaardelijke steun nodig om ja te zeggen tegen deze kans. Allereerst mijn man Paul. Zonder de steun van mijn man zou ik er niet aan begonnen zijn. Ik wist al dat het veel tijd zou gaan kosten. Annemarie Rakhorst, eerdere zakenvrouw van het jaar, vertelde me dat het me zeker twee dagen per week zou gaan kosten. Hadden we dat er voor over? Was dat het waard? Kon ik mijn gezin dat aandoen? Paul heeft me uiteindelijk het vertrouwen gegeven dat ik het moest doen. Voor mezelf, voor Priva, voor de sectoren waar Priva voor staat.

In de schoot geworpen

En dan mijn ouders. Ik betwijfelde of deze prijs mij wel toekwam, of ik er wel recht op had. Ik had het voor mijn gevoel immers in de schoot geworpen gekregen van mijn vader… Dus keerde ik terug naar waar het ooit begon, bij mijn vader. Zonder de bevestiging van mijn vader had ik het nooit gedaan. Maar mijn vader was juist super trots op me. En mijn moeder zei: “Je hebt er keihard voor geknokt!”. Ze had gelijk.

En zo stond ik op maandagavond 23 maart in de Nieuwe Kerk in Den Haag om, in aanwezigheid van mijn ouders, mijn man en mijn kinderen, de Prix Veuve Clicquot 2009 in ontvangst te nemen uit handen van Neelie Kroes.